Καταλονία η Ανεξάρτητη

Τι ωραία να ξυπνάς το πρωί και να ξέρεις ότι δεν έχεις να πας στην δουλειά, να πίνεις χαλαρά το καφεδάκι σου δίπλα στο παράθυρο και εκεί που σκέφτεσαι,  τι ευτυχία Θέε μου,  το παίρνεις πίσω.
Πλήθος κόσμου ουρλιάζει κάτω απ΄ το παράθυρό μου. Μα τι έγινε πάλι; Αυτοί οι άνθρωποι τόσο διαφορετικοί είναι; Στην πόλη μου την αργία την γιορτάζουμε με φραπέ στην παραλία και μετά σε καμμιά ταβέρνα για κρεπάλες, μα τι συμβαίνει; Τολμώ ν΄ ανοίξω το παράθυρο, κιτρινοκόκκινα στρουμφάκια κόσμου κάθε ηλικίας κατευθύνονται στην πλατεία Sant Jaume.  Τελικά οι Καταλανοί είναι τρελοί!!!
Ντύνομαι βιαστικά, θέλω να χαθώ μέσα στο τσούρμο να δω τι συμβαίνει, τι ζητούν, τι απαιτούν.
Όντως απαιτούν! Το 1714 στις 11/9 πίστεψαν πως μπορούν να γίνουν ανεξάρτητο κράτος, τελικά την μάχη την έχασαν, αλλά απο τότε παλεύουν για την πολυπόθητη ανεξαρτησία τους. Πιστέυουν πως με αυτήν θα έχουν λιγότερα προβλήματα και κυρίως οικονομικά. Νιώθουν Καταλανοί στην γλώσσα στο αίμα που κυλάει στις φλέβες τους. Πέρυσι την ίδια μέρα  δυστυχώς διαδραματίστηκαν άσχημα επεισόδια με κουκουλοφόρους έτσι φέτος αποφάσισαν να κάνουν κάτι πρωτότυπο.

Αποφάσισαν να σχηματίσουν μιά ανθρώπινη αλυσίδα. Πιασμένοι χέρι-χέρι κατάφεραν το ακατόρθωτο για όλους εμάς τους υπόλοιπους. Μία διαμαρτυρία ειρηνική,  χωρίς κουκουλοφόρους και κακή συμπεριφορά αστυνομίας. Όπως βλέπουμε και στον χάρτη την απόσταση της ανθρώπινης αλυσίδας.

Γυρνώντας στο σπίτι, μπήκα στον πειρασμό να βγάλω κάποιες φωτογραφίες. Ειλικρινά δεν ξέρω τι συνέπειες θα έχει η τυχόν ανεξαρτησία της Καταλονίας για όλους εμάς τους μη Καταλανούς. Το μέλλον θα δείξει. Η Ευρώπη δεν θέλει ούτε καν να σκεφτεί το ενδεχόμενο αυτό, αλλά αυτοί οι άνθρωποι κάθε χρόνο τολμούν να κάνουν και έναν μικρό αγώνα, μόνο για αυτό τους αξίζει ένα μπράβο.